Gutbucket (B) Blues Missy Sippy Gent (04-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Gutbucket © Rootsville 2024

Ondertussen al bekomen van de emoties van een schitterende Ronde Van Vlaanderen en een goed gevuld Paasweekend. Tijd dus om onze pijlen terug op de muziek te richten en waar kon ik dat beter doen dan in de Missy Sippy?

Net iets meer dan een jaar geleden hadden ze daar al Gutbucket over de vloer gehad, en nu mochten de jongens nogmaals hun talenten tentoonspreiden, iets waar ze bijzonder goed in zijn. Gutbucket was vorig jaar nog een kwartet, want toen mocht Bart Jult mee het podium op, maar ondertussen werd teruggegrepen naar het trio-format bestaande uit Remko Van Damme (ook wel gekend als Black Label, als hij het songbook van Robert Johnson ten gehore brengt), Michael Trompeneers op drums en keys en Rik Lenaerts aan de bas. Dit drietal brengt originele songs gebaseerd op de rauwe Delta blues van de Mississippi, met een verwijzing naar helden als Robert Johnson of Son House, maar met een hedendaagse injectie van rock en soul.

Het resultaat is verfrissend nieuw maar tegelijk ontegensprekelijk rauw en authentiek. Het ultieme doel van hun songs is echter om toegankelijke melodieën te brengen met aanstekelijke ritmes - kortom pure rudimentaire muziek waar het spelplezier vanaf spat. 

Paasvakantie en de Gentse joint was goed volgelopen voor deze gig. Toeristen en blues liefhebbers door elkaar, maar klaar om er een fijne muziekavond van te maken. Wie er ook klaar voor was, waren de drie heren op het podium die van start gingen met ‘Going Down Old Avenue’, op de voet gevolgd door de stevige boogie ‘The Devils Wheel’, hetgeen ze in het jargon een “trainsong” noemen, behalve dat deze niet naar de hemel ging maar “straight to hell” en dat met een duivelse harmonica.

“Drinking songs” horen ook in de blues thuis en daar is Remko zich ook van bewust en zo kregen we het , volgens hem, autobiografische ‘I Got Whiskey On My Mind’. Al deze songs zijn eigen composities en die grijpen zonder problemen terug naar de hoogdagen van de Delta blues. Drie mannen die weten waar ze mee bezig zijn. Niet in het minst Remko zelf, die een master is van het fingerpicken en de slide, maar de uitzonderlijke pluim van de avond gaat naar Michael Trompeneers, die het weet te presteren om tegelijkertijd te drummen (op een wel heel speciale manier) en ondertussen met zijn rechterhand de toetsen van zijn keyboard beroert. Het is nog niet zo lang dat de keys aan de band werden toegevoegd, maar het geeft het geheel wel een andere sound.

Voor ‘Down To Mississippi’ haalt Remko zijn “strijkplank” boven, ook wel gekend als een lapsteel en brengt hij nadien een tribute aan Tiny Legs Tim met een wel heel knappe versie van Mississippi Fred McDowell’s ‘You Got To Move’, één van de weinige niet zelfgeschreven nummers van de avond. ‘Wicked Grin’ klinkt dan weer als pure Deltablues en met ‘Stayed In Mississippi A Day To Long’ van Bob Dylan, kregen we de tweede cover van de avond. Het mocht even wat rustiger dachten de mannen en het werd tijd voor een liefdesliedje met de welluidende titel ‘Feel So Sad, Run So Bad’. Het eerste deel werd hierop afgesloten met een ode aan Howling Wolf en ‘Smokestack Blues’.

Tijd voor een frisse neus, want het was pokkenwarm geworden in de joint. Het was niet enkel de muziek blijkbaar die verwees naar de Delta. Na de pauze ging het trio onverstoord verder wanneer Remko alweer zijn lapsteel ter hand nam voor ‘Rocks And Gravels’. Onze drie gasten bleven op een stevig niveau spelen en kregen we het ene knappe nummer na het andere met ‘Mind Like Hell’, ‘Long Gone’ of ‘Long Black Hair’. Met ‘Shake It’ kwamen we terug uit bij Howlin Wolf, zo eentje waarbij je de benen moeilijk stil kan houden en we bleven swingen en shuffelen met ‘Stone In My Shoe’. Tijd toch om nog even op adem te komen en het tempo zakte weer een beetje voor de leuke ballad ‘Love You Still’. Stilaan voelden we het einde van deze gig aankomen en het werd afgesloten zoals het hoort met de stevige boogie ‘Heart In Mississippi’. Topeinde van een top optreden.

Zo’n optreden verdient natuurlijk een uitsmijter van formaat en dat werd ‘Rambling On My Mind’ van Robert Johnson. Bedankt mannen dit was alweer Blues met een hoofdletter, recht vanuit de buik en zoals het hoort. Serieuze ode aan de groten van de Deltablues. Blues dood? Bah neen, helemaal niet en al zeker niet met bands als Gutbucket! Blues is alive baby !!!

Marcel